Een buitengewone busrit...

De eigenaar van het al vreselijke guesthouse spreekt maar twee woorden Engels, dus het organiseren van een busrit naar Pakse is een uitdaging geworden. Met handen en voeten proberen we te communiceren of hij een tuktuk kan regelen naar het busstation, want meer dan dat kunnen we niet van hem verwachten en gelukkig krijgen we het voor elkaar opgehaald te worden. Wederom zwaar afgezet door de tuktuk chauffeur rijden we dan eindelijk om 7.30 uur richting het busstation.

Als we aankomen op het busstation staat er op de borden (net zoals ik heb gelezen in het toeristenbureau) een VIP bus met airco om 8.30 uur gepland. Wanneer wij kaartjes gaan halen voor deze bus, blijkt de VIP bus niet te rijden… misschien om 10.30 uur… ja misschien… zucht…

Er gaat wel een lokale bus zonder airco, dus we kijken elkaar aan en vragen ons af of we het risico moeten nemen om te wachten op de VIP bus die wellicht nooit komt opdagen of toch de lokale bus te nemen. Onder het motto, laten we op avontuur gaan, boeken we de lokale bus.
Zoals een geoliede machine te werk gaat, droppen we onze zware backpacks, haal ik sandwiches en fruit voor in de bus, terwijl Lori zorgt voor drinken en chips. Nog even naar het toilet en regelen we een plekje redelijk voorin de bus, aangezien we inmiddels ervaring hebben dat achterin een bus zitten met deze wegen geen pretje is…

Nog voordat de bus vertrekt wordt er ineens een motorbike ingeladen midden in het gangpad. Huhh??? Dat ga je niet menen? We kijken vol verbazing hoe de Lao mannen van de bus dit zware ding de bus intillen en achterin het gangpad installeren met wat touwen. Nja… het zal wel!
Als de bus dan eindelijk vertrekt, rond 9.00 uur i.p.v. 8.30 uur, zijn we nog maar net de stad uit wanneer de bus weer stopt. Je raad het nooit… er worden nog 4 motorbikes ingeladen!!!!! Dat ga je niet menen? Een voor een worden ze vastgezet en zoals je al kunt raden… niemand kan er meer in of uit. Slik… er bekruipt ons een claustrofobisch gevoel en wij twijfelen of we niet moeten uitstappen.

Maar goed, veel andere opties hebben we niet, dus laten we maar blijven zitten. De bus rijd verder en het is bloedheet in de bus. Geen airco, dus het zweet loopt letterlijk van m’n hoofd af, lekker joh!
Het is te hillarisch voor woorden en om er zeker van te zijn dat iemand dit verhaal gelooft maken we wat filmpjes van deze gekke bedoening. Hahahaha

De buschauffeur kan tijdens de gehele rit zijn hand niet van de toeter afhalen, en de lokale mannen zitten de hele weg naar ons te staren…
We zijn zoooo ontzettend blij dat we deze rit samen maken, want ik zou dit zonder Lori echt niet overleefd hebben, doorweekt van het zweet en de ene ergernis op de andere ergernis maakt mijn humeur niet echt beter in een busrit van 10 uur. Gelukkig kunnen we erom lachen en met name om alle filmpjes die we afgelopen dagen gemaakt hebben hahahaha.

Als de bus eindelijk stopt voor een plaspauze, klimmen we over de motorbikes, stoelen en mensen heen om de bus uit te komen, rennen we snel naar het toilet en klimmen we als een stel apen weer terug de bus in. Wat een gekkigheid!

De redelijke rustige eerste uren zijn helaas voorbij, want de 4 mannen van de laatste motorbikes uit china/korea (of waar ze ook vandaan komen) beginnen met elkaar te praten, lees; SCHREEUWEN TERWIJL ZE NAAST ELKAAR ZITTEN!!!! Grrrr…. Zwaar irritant want het komt zelfs boven onze luide muziek uit die uit onze oordopjes komen die we inmiddels hebben opgezet.

Om een omschrijving te geven… Man nummer 1 lijkt op de duivel met zijn rode ogen, hij heeft een donkere zwarte energie om zich heen en we zijn overtuigd dat hij aan de drugs zit, terwijl hij met zijn ontblote bovenlijf steeds dichterbij komt zitten (brrr). Man nummer 2 lijkt op een vietnamees die ontsnapt is uit een vechtkooi, zijn ogen stralen uit dat hij ieder moment los kan gaan en iedereen knock out kan slaan in de bus, fijn joh. Man nummer 3 is de chinees achtige man, aardig groot (lijkt een beetje op een boze ontsnapte gorilla) die dus de resterende 7 uur SCHREEUWT naar de andere mannen (zwaar irritant) en dan heb je nog man nummer 4, een oudere man in een blauw shirt met gaten (lijkt op een muggen net in t-shirt vorm; serieus, wie draagt nou zoiets??) die eigenlijk de hele rit heeft zitten staren naar ons. Terug staren hielp niet echt, dus we hebben het maar zo gelaten hoe oncomfortabel ook.

Niet alleen deze omschrijving staat ons al tegen, maar met name het gedrag wat we van dichtbij mogen meemaken. Roggelen en spugen in de bus op de grond, vuilnis vliegt door de lucht, en snot in je neus… waarom laat je dat niet gewoon uit je neus vliegen als een of andere bouwvakker alleen dan in de bus op de grond? Het is werkelijk om te kotsen en ik weet niet waar ik kijken moet als ik dit zie, gatver!!

Als we dan eindelijk na 10 uur en drijfnat van het zweet, hongerig aankomen in Pakse, worden we in ‘the middle of nowwhere’ afgezet. Tjah.. daar sta je dan met je zware tassen!

We zijn niet de enige want een Franse man stapt ook uit. Er staan twee tuktuks klaar (hoe bedoel je voorgezet spel) en die vragen ons 250.000 kip (ong 25 euro) p.p. Whaat??? We lachen ze keihard uit en zeggen dat we voor die prijs wel gaan lopen, phoeha! Nog geen 2 seconden later beseffen ze zich dat ze niet met nieuwe reizigers te maken hebben en dimmen ze in, uiteindelijk brengt de tuktuk ons voor 17.000 kip p.p. (ong 1,70 euro; aardige besparing) naar het centrum van Pakse.

In de tuktuk verteld de Franse man dat hij hier alleen is om zijn paspoort op te halen en vanmiddag weer terugvliegt naar Vientiane, want bij het inleveren van zijn motorbike een aantal dagen geleden hebben ze zijn paspoort omgewisseld en daar kwam hij recent pas achter, oeff.. wat een verhaal! Voor ons dus een les goed opletten of je wel het juiste paspoort terugkrijgt ;-)

Tijd voor wat eten en WIFI om een geschikt hotel op te zoeken, want na afgelopen nachten en zo’n verschrikkelijke busrit zijn we toe aan een beetje luxe. Of zoals Lori zegt; ‘prinses Miranda needs her royal bed tonight’ haha ;-)